Langs de westkust naar boven

Op 19 november reden we de route terug van Alexandra naar Queenstown. Toen werd ons duidelijk waarom er in de wijde omtrek geen betaalbare kamer beschikbaar was: er werd een marathon gelopen. Alle verkeer werd uit het centrum gehouden en er was geen enkele plekje beschikbaar om de auto te parkeren. Dus het geplande tochtje met de kabelbaan hebben we laten schieten en we zijn dezelfde weg weer teruggereden. Geen verkeerde beslissing, want we hoorden een paar dagen later onderweg van Nederlanders dat er door de laaghangende bewolking weinig te zien was vanuit de gondel.
Dus terug, met een tussenstop in Arrowtown (dat meer weg heeft van een touristisch dorp dan van een stad). Aangezien er beter weer verwacht werd werd hier een hoedje gescoord en kochten we ons eerste aandenken - een zilveren hanger met de diepblauw/groene schelp van de zwarte oester.

De 20e november reden we na een ouderwets Engels ontbijt (gebakken eieren en bacon) naar de kust. Een rijdag langs meren, over een weg die aangelegd is tussen 1927 (werkgelegenheid in de crisistijd, zoals de fietspaden in Drenthe) en 1960. Moet een hele klus geweest zijn... En door het beloofde zonnetje de moeite waard door mooie uitkijkpunten en de schitterende 'blue pool', waar je na een stukje lopen over een voetgangers-hangbrug werd geleid, met aan de overkant de beloning: een schitterende poel met allerlei kleuren blauw.
We strandden aan het einde van de middag in Haast, een negorij die volgens de folders een aantrekkelijk verblijf met veel bezienswaardigheden en activiteiten beloofde, maar in de praktijk nogal uitgestorven was. Zelfs het eethuis, dat een hoge score had op Tripadvisor, was om vier uur al gesloten.

De volgende dag langs de westkust omhoog. Helaas geen goed weer meer, dus het uitzicht op de gletschers van Mount Glazier en Mount Franz Josef zat helemaal dicht. De ruitenwissers draaiden overuren en zelfs de helikopters stonden werkloos aan de grond. Dus ook een kijkje vanaf de bovenkant zat er niet in.
Met een stop bij de glasblazerij in Hokitika, waar we een setje geblazen pinguins kochten (ook een aandenken aan Nieuw-Zeeland, ook al hadden we de dieren nog niet kunnen zien), reden we verder naar Punakaiki. Het weer werd gelukkig weer beter, de uitzichten onderweg met grote rotspartijen in zee leverden mooie plaatjes op. Maar het hoogtepunt waren toch de Pancake rocks met de bijbehorende Blowholes. We kwamen precies op het goede moment aan, want bij hoog water is het natuurgeweld van golven, die onderdoor de rotsen slaan en een uitweg zoeken, het beste tijdstip. We volgden de kustlijn tot Westport, waar we weer een motel opzochten.

Op 22 november (welke dag zou het vandaag zijn?) reden we eerst een stukje terug om als één van de eersten bij Cape Foulwind te zijn. Daar kijk je vanaf boven op een rotsformatie en doe je zoekplaatje. Er liggen stenen tussen die plotseling hun kop optillen. Hoe langer we rondkeken, hoe meer we er ontdekten. En toen Eric illegaal even het strand op liep werd hij verrast door een stevig mannetje. Snel een fotootje maken en wegwezen!
Daarna gingen we het binnenland in. Richting de Buller River. Slingerend langs de rivier, stukje omhoog en stukje omlaag, tot halverwege deze snelstromende rivier, in Murchicon. Daar hangt weer een hangbrug voor voetgangers. Vanaf de overkant kun je met een klein kabelbaantje in een stoeltje terug, of hangend in een tuigje een duikvlucht op je buik maken. Maar je kunt er ook met een jetboot de rivier op, om met een snelheid van zo'n 80 kilometer over het water te scheren. Eric ging met de boot mee, ik bleef met rommelende darmen op de kant.
Ons doel voor een overnachting was Motueka, maar soms was afwijken van de route (meestal op zoek naar een bakkie cappuchino) heel erg verrassend. Zoals zwarte zwanen voeren in Roturua. Koffie hadden ze er helaas niet...
Het motel in Motueka was niet alleen qua inrichting verouderd, maar ook internet hadden we er alleen buiten de deur. Dan moet de blog weer maar even wachten...

Ondertussen is het alweer de laatste woensdag van ons verblijf. Plotseling realiseer je je dat de tijd weer vliegt en dat je eigenlijk nog veel wilt zien...
We hadden vandaag geen lange rit - naar Collingwood, even boven Nelson. Naar dit dorp is maar één weg, dus die rijden we heen en terug.
De weg voerde door bergachtig gebied, dat plotseling weer overgaat in een vlakte. We hadden alle tijd en kwamen - jawel, op zoek naar koffie - terecht bij een zalmkwekerij, waar je zelf kon vissen om je eigen vangst professioneel te laten roken. Daarontpopten we ons als uitstekende vissers. Je betaalde de gevangen vis met een kiloprijs. Aangezien we maar met z'n tweeën zijn moet je dus niet zo'n hele grote aan de haak slaan. Teruggooien mag niet. Wat je vangt betaal je. Sta je toch we even beteuterd te kijken als de weegschaal aangeeft dat je een knaap van 2,5 kilo aan de kant hebt weten te halen!
Door naar Collingwood, waar we een excursie naar de Jan van Genten wilden boeken. En daar wachtte ons een tegenvaller. De eerstvolgende tocht naar deze indrukwekkende meeuwen is pas op maandag 28 november. Dat gaat niet lukken, als je op de 29e 's morgens om half 4 uit Christchurch richting Brisbane vliegt. Meest storend vinden we dat nergens aangegeven staat dat ze deze tocht maar af en toe maken. Commentaar van de manager: "Dan had je vooraf maar moeten bellen!"
Nu gaan we met een kortere tocht. Over een paar dagen is dat het begin van ons volgende verslag.