Het laatste stuk
Door: Janneke
04 December 2016 | Nieuw Zeeland, Christchurch
We zijn alweer een paar dagen terug op Bali en direct weer vervallen in hetgeen we hier de meeste tijd doen: luieren. Maar toch ons Nieuw-Zeeland verslag maar even volledig maken...
In Collingwood, waar we verwacht hadden de Jan van Gent-meeuwen te zien, stapten we in de bus om het strand op te rijden. Dat is de enige mogelijkheid; zelfs te voet mag er niemand dit extreem beschermde natuurgebied in. We hadden de dag ervoor bij Paddy, de manager die tijdens de tocht ook chauffeur/gids was, ons beklag gedaan dat we nergens hadden kunnen lezen dat de Jan van Genten maar één of twee keer per week bezocht worden - en dat zou pas weer zijn op de dag voor ons vertrek uit Christchurch. Nu was de tocht toch wel indrukwekkend, dus we hadden ons er al min of meer bij neergelegd. Maar onze 'klacht' had hij zich ter harte genomen. Geheel onverwacht naderden we toch de meeuwenkolonie tot op een paar honderd meter. En dat was toch wel reden voor een extra bedankje.
De volgende dag reden we naar het oosten, richting Picton. Op het laatste stukje zagen we de eerste vernielingen die de aardbeving had aangericht. Scheuren in het wegdek en stukken rotswand die naar beneden waren gekomen. Maar in de twaalf dagen na de aardbeving was er al veel geruimd.
In Picton (waar Eric 's nachts wakker werd van een lichte beving/naschok) begrepen we definitief dat we een vervolg naar Kaikoura uit ons hoofd moesten zetten. De SH1 langs de kust was nog onbegaanbaar en door de schade in de havens voeren er in de wijde omtrek geen boten uit.
Voor ons was dit aanleiding de volgende morgen in Picton op een boot te stappen voor een tochtje. Er zwemmen in die omgeving drie soorten dolfijnen: de flessenneusdolfijn ('Flipper'), de Duskydolfijn en de Hectordolfijn. Alleen de flessenneuzen lieten zich niet zien...
Vanuit Picton moesten we een nieuwe route kiezen naar Christchurch, en het wegennet is niet zoals in Nederland. Het werd een hele omweg. Eerst via Blenheim naar Murchison. En de dag erna naar Christchurch. Daar kwamen we redelijk vroeg in de middag aan en vonden een motel aan de rand van het centrum.
In het centrum van Christchurch rijden vier verschillende oude trams, ieder kwartier één. Met een kaartje kun je af- en weer opstappen bij één van de tien haltes. Onderweg geeft de bestuurder (allemaal heren op leeftijd) een toelichting op de omgeving. Het geeft een goed beeld van de bebouwing, die bij de aardbeving van 2011 grotendeels verwoest is. Er wordt nog overal (opnieuw) gebouwd - of niet, waar nog steeds discussie is tussen de eigenaren en de overheid. Want wie draait voor de kosten op? Ook de kathedraal ligt nog steeds in puin.
En toen was het nog één dag te gaan. Tot 4 uur 's middags, het tijdstip dat we de auto weer moesten inleveren bij Apex (aan te bevelen!). We besloten voor een tweede keer naar Akaroa te rijden, om daar weer in te schepen op de Black Cat. Maar wel met één gigantisch verschil: de lucht strakblauw! We hebben een foto gemaakt op dezelfde plek als tijdens de eerste keer en dan zie je het enorm verschil bij regen of zonneschijn.
We zagen aan boord weer de rotsen en kliffen, de verschillende vogels, een paar zeeleeuwen, de hectordolfijnen en Eric zag zowaar twee pinguins - eindelijk! Dus alleen een kijkje bij een walvis is er niet van gekomen.
Bij terugkeer in Christchurch leverden we de auto weer in (na 4.463 km) en dat was het dan. Nog een kort nachtje in een motel en met de shuttlebus de volgende morgen om 4 uur naar het vliegveld - en om 6.20 uur de lucht in, om via Brisbane weer naar Bali te vliegen. Daar nog een weekje luieren. Maar dat zit er ook al weer bijna op....
In Collingwood, waar we verwacht hadden de Jan van Gent-meeuwen te zien, stapten we in de bus om het strand op te rijden. Dat is de enige mogelijkheid; zelfs te voet mag er niemand dit extreem beschermde natuurgebied in. We hadden de dag ervoor bij Paddy, de manager die tijdens de tocht ook chauffeur/gids was, ons beklag gedaan dat we nergens hadden kunnen lezen dat de Jan van Genten maar één of twee keer per week bezocht worden - en dat zou pas weer zijn op de dag voor ons vertrek uit Christchurch. Nu was de tocht toch wel indrukwekkend, dus we hadden ons er al min of meer bij neergelegd. Maar onze 'klacht' had hij zich ter harte genomen. Geheel onverwacht naderden we toch de meeuwenkolonie tot op een paar honderd meter. En dat was toch wel reden voor een extra bedankje.
De volgende dag reden we naar het oosten, richting Picton. Op het laatste stukje zagen we de eerste vernielingen die de aardbeving had aangericht. Scheuren in het wegdek en stukken rotswand die naar beneden waren gekomen. Maar in de twaalf dagen na de aardbeving was er al veel geruimd.
In Picton (waar Eric 's nachts wakker werd van een lichte beving/naschok) begrepen we definitief dat we een vervolg naar Kaikoura uit ons hoofd moesten zetten. De SH1 langs de kust was nog onbegaanbaar en door de schade in de havens voeren er in de wijde omtrek geen boten uit.
Voor ons was dit aanleiding de volgende morgen in Picton op een boot te stappen voor een tochtje. Er zwemmen in die omgeving drie soorten dolfijnen: de flessenneusdolfijn ('Flipper'), de Duskydolfijn en de Hectordolfijn. Alleen de flessenneuzen lieten zich niet zien...
Vanuit Picton moesten we een nieuwe route kiezen naar Christchurch, en het wegennet is niet zoals in Nederland. Het werd een hele omweg. Eerst via Blenheim naar Murchison. En de dag erna naar Christchurch. Daar kwamen we redelijk vroeg in de middag aan en vonden een motel aan de rand van het centrum.
In het centrum van Christchurch rijden vier verschillende oude trams, ieder kwartier één. Met een kaartje kun je af- en weer opstappen bij één van de tien haltes. Onderweg geeft de bestuurder (allemaal heren op leeftijd) een toelichting op de omgeving. Het geeft een goed beeld van de bebouwing, die bij de aardbeving van 2011 grotendeels verwoest is. Er wordt nog overal (opnieuw) gebouwd - of niet, waar nog steeds discussie is tussen de eigenaren en de overheid. Want wie draait voor de kosten op? Ook de kathedraal ligt nog steeds in puin.
En toen was het nog één dag te gaan. Tot 4 uur 's middags, het tijdstip dat we de auto weer moesten inleveren bij Apex (aan te bevelen!). We besloten voor een tweede keer naar Akaroa te rijden, om daar weer in te schepen op de Black Cat. Maar wel met één gigantisch verschil: de lucht strakblauw! We hebben een foto gemaakt op dezelfde plek als tijdens de eerste keer en dan zie je het enorm verschil bij regen of zonneschijn.
We zagen aan boord weer de rotsen en kliffen, de verschillende vogels, een paar zeeleeuwen, de hectordolfijnen en Eric zag zowaar twee pinguins - eindelijk! Dus alleen een kijkje bij een walvis is er niet van gekomen.
Bij terugkeer in Christchurch leverden we de auto weer in (na 4.463 km) en dat was het dan. Nog een kort nachtje in een motel en met de shuttlebus de volgende morgen om 4 uur naar het vliegveld - en om 6.20 uur de lucht in, om via Brisbane weer naar Bali te vliegen. Daar nog een weekje luieren. Maar dat zit er ook al weer bijna op....
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
